Dom Havelberg

De Havelberger Dom telt tot de weinige, volledig behouden romaanse, vroeg gotische complexen van de Elbe. Enkel een steenworp van de oevers van de Havel afgelegen, diende de in 1170 gewijde dom als zetel van de bisschop, terwijl in het daartoe behorende sticht St. Marien reeds eerde Premonstratenzers waren ingetrokken. Hoewel ca. 100 jaar later een brand grote delen van het gebouw verwoestte, had het romaanse basiskarakter in de gotische verbouwingen en uitbreidingen overleefd. Sinds de reformatie is de dom een evangelische kerk, het sticht werd in 1819 opgeheven. In de voormalige kloosterruimten is het Prignitz-museum met een tentoonstelling over de geschiedenis van de dom, de nederzetting en de stad van Havelberg.

Binnen in de basiliek verwachten de bezoeker de meeste belangrijke kunstwerken uit meerdere tijdperken, waaronder de rijk uitgebeelde Lettner met kasten van het koor uit zandsteen en een indrukwekkende triomfkruisgroep, glas-in-lood ramen uit de vroege 15e eeuw, de gesneden stoelen van het koor, alsook erg gedetailleerde zandstenen reliëfs en lichtkronen met uitbeeldingen van figuren uit de 14e eeuw, het monumentale barokke altaar of het doopvont uit de renaissance.

Het meest markante kenmerk van de dom in Havelberg is zeker zijn zware Westwerk. Hij is in het onderste gedeelte volledig zonder deuren en ramen en prijkt meer dan 30 meter hoog. Dit buitengewoon ogenschijnlijk afwerende bouwgedeelte is in de architectuur als ‘Saksische Westriegel’ bekend - men vermoedt daarin een symbolisch bolwerk tegen het boze.
Volgend evenement